Jac Weeland ging de degelijke Engelse opstelling van Ben Snethorst te lijf door te proberen zwaktes uit te lokken. Op de koningsvleugel lukte dit niet maar Snethorst had intussen wel de open c-lijn, aan de andere kant van het bord, veroverd. Met een klein positioneel voordeel kwam Snethorst in het middenspel en drong Weeland terug. Deze begon last te krijgen van zijn al rijkelijk verbruikte bedenktijd en kreeg niet meer de beste zetten op het bord. In het eindspel probeerde Weeland nog van alles maar de alerte en vlot spelende Snethorst gaf geen krimp en won.

Martin Krijger offerde in de opening een pion om een stevige aanval op het bord te kunnen leggen. Hij werd echter onaangenaam verrast door de sterke zetten van Eric Bouman waardoor zijn aanval niet echt op gang kwam. De partij bleef in evenwicht tot de 18^e zet, toen Bouman zijn dame terugtrok in plaats van met een rokade zijn koning in veiligheid te brengen. Krijger kreeg toen enkele zwakke velden in de stelling van Bouman in handen en slaagde erin diens koning op de 42^e zet mat te zetten.

Sjaak Spiegels is een clubrecord aan het vestigen. Voor de zevende keer op rij speelde hij remise in de interne competitie. Spiegels probeerde tegen de solide spelende Kees Bimmel een koningsindische opstelleng, maar zag geen kans door de linies van Bimmel heen te breken. En forceren leek hem ook niet wijs, want als Bimmel een keer de ruimte krijgt gaat hem geen zee te hoog om de tegenstander naar de keel te vliegen. Zodoende stevende de partij op remise af.

Kim Fierens zette zijn zegereeks voort met een winst tegen Peter de Vrieze. Fierens won tijdelijk een pion maar zijn echte voordeel kwam pas toen de dame van De Vrieze geen goed veilig veld meer vond. Er volgde een slagenreeks waarbij De Vrieze een loper kwijtraakte wat hem later tot overgave dwong.

Marnix den Boer slaagde er niet in om de Draak van specialist Kees van den Nieuwendijk te verslaan. Hij rokeerde lang, zoal het hoort, maar verzuimde met zijn koning een randpion te dekken. Toen deze verloren ging was de strijd eigenlijk al beslist. Toen Van den Nieuwendijk ook nog een paard won gaf Den Boer op.

Frans tegen Dick, een Schaakrituele “broedermoord “?

Dat is dit eigenlijk wel; je ziet het in allerlei sporten, soms stijgen lokale overjarige spelers nog even (ver?) boven hun natuurlijk plafond.

Jawel; het heeft te maken met onderling diep liggende psychologische factoren en hormonale chemie; buiten het schaakspel “oude vrienden“, eenmaal schakend kunnen ze  bloed drinken en putten elkaar in een  vindingrijke strijd op leven en dood uit tot het bittere einde; zo ook deze avond:

Dick wilde WINNEN HOE DAN OOK; het stond  al om 20.00 uur in  z’n ogen, Frans ging koffie halen, wijntjes, biertjes  maakte flauwe grapjes; het hielp allemaal geen barst, zijn “Angst Gegner “ zoals hij zijn schaakvriend soms stiekem noemt, ging er vanavond helemaal voor, vooral toen Frans een uiterst voorzichtige ( on-karakteristieke), maar gesloten witte ontwikkeling volledig  ontplooide; Dick zag het aan hield ook de zwarte  rijen gesloten  en wachtte af; de eerste 15 zetten viel er geen stuk en gebeurde er schijnbaar weinig, slechts dreiging op alle mogelijke fronten …!

Toen barstte het geweld los; Wit had  kort gerokeerd, zwart rukte op met h5, h4, gesteund door g4 en tenslotte zelfs f4, f3, met toren en dame; Frans voelde zich super sterk had de dodelijke val op zijn zgn. “zwakke Konings vleugel “zorgvuldig voorbereid, dat kon hij simpel stoppen (?); hij zou  de totaal vernietigende doods klap aan de andere kant van het bord ff uitdelen …!

U begrijpt, een kleine misgreep, miniem, het was genoeg, nu was het Dick die uithaalde uit: Knock Out.